Üretimine 1943 yılının ilk aylarında Kaliforniya’daki Inglewood tesislerinde başlanan Packard Merlin motorlu P-51B Mustang hakkında naftalinli detay kokan uzun açıklamalara girmek niyetinde değilim. Daha önce bu platformda kendine yer bulmuş olan P-51C makalesinde bu konu yeterince irdelenmişti gibi bir his var içimde. Dileyenler Galeri bölümünden ilgili noktaya/noktalara parmak ucuyla tıklamak marifetiyle ulaşarak hafızalarını tazelemekte serbesttirler. Henüz, “Yüksek İletişim  Zabıtası” bunu da yasaklamadan tıklamaya başlasanız iyi olur, sonra bunu bile bulamayabilirsiniz memleketteki gidişata bakılırsa.

Benzer bir tekrar etmeme isteği Tamiya modelini anlatma konusunda da geçerli. Evet bıkmadım bunları yapmaktan. Canım çektikçe de devam edecek gibi. Bir de bunların 1/32 mikyaslıları gelince siz tahmin ediverin artık neler olacağını.

Tamiya’ nın artık eskimeye başlamış ancak düşkünlüğümün bir türlü azalmadığı bu modelini bilen biliyor. Neyin ne olduğu aşikar fena halde. Bilmeyenler ise tarif edilen yerlerden okumak suretiyle öğrenebilmekte merak ettiklerini, en azından şimdilik. 

Modeli yapılan Mustang, William B. Overstreet tarafından kullanılmış 363 üncü avcı filosu 357 nci avcı grubuna ait 43-24823 kuyruk numaralı “Berlin Express” adını taşıyan P-51B  dir.

Başlangıçta, “mutlaka bunu yapayım ben” şeklinde bir saplantıya sahip değildim.. Yavaş yavaş ve kendiliğinden oldu herşey seküler kurbağanın su dolu tencerede usul usul haşlanması gibi.

Kagero’nun Air Battles serisinin “P-51B/C Mustangs  over the Third Reich” kitabını karıştırırken rastladığım “Berlin Express” in resmi beni cezbetmiş olmalı. Janusz Swiatton adındaki ressam abinin elinden çıkan arka kapağa basılmış profillerdeki boya dökülmelerini de içeren eskimişlik özellikle pek hoşuma gitmişti.

Gerçekten bu tayyare o zamanlar bu görünümde miydi diye herhangibir araştırmaya yönelmedim açıkcası. Yönelsem de pek fazla şey bulamazdım büyük bir ihtimal ile. Pek de umurumda olmadı zaten. Modeli bitirmek için gereken ıslak çıkartmalara mahzendeki küflü gezintilerden birinde rastlamam ise okun yayından kurtulmasına vesile oldu. Yoğun sayılabilecek boya dökülmeleriyle yapmaya karar verdim onu.

Bu arada eklemem gereken bir nokta var. Interjet ortamında dolanırken “Berlin Express” için yaptığım aramalar neticesinde  Malcolm Hood kanopili olmayan ve sadece üst yüzeyleri Olive drab renginde yan ve alt kısımları metal rengi olan “Berlin Express” resimlerine rastladım. Süreç içerisinde tayyare değiştirildi mi yoksa tekrar mı boyandı pek emin değilim, aslına bakılırsa fazla da takmıyorum. Zira gerek kitapdaki referans gerekse Superscale çıkartma setindeki bilgiler tercih ettiğim görünümü destekler mahiyette olduğundan geceleri rahat uyuyabilmekteyim. Eh siz de takmayın keyfini çıkarın.

Yapımın başlangıç noktası her zamanki gibi kokpit bölgesi. Ve fakat buraya bir müdahale gerekiyor. Kitin –bana göre- göze batan iki hatasından biri olan kokpit zemininin değiştirilmesi meselesi çıkıyor karşımıza. (diğer sıkıntı ise kanat altındaki kovan tahliye deliklerinin durumu ya da eksikliği diyelim; ki bunlar da fena halde bedava kimi palyetif tedbirler ile giderilebilmekte)

Tamiya nedense-Allison motorlu Mustang’lerdeki gibi- kokpit zeminini üst kanat profili olarak vermiş. Yani kokpit zemini metal olarak bize bakmakta. Lakin Merlin motorlu Mustang lerde zemin farklıydı. Ahşap bir plaka ile kaplanmıştı. Bu durumu düzeltmek için ince plastik bir levhayı gerektiği şekilde kesip biçtim; orta karar bir ahşap rengine boyadım ve altına bir miktar yapıştırıcı sürdükten sonra zeminin üzerine bıraktım.

Kokpit içerisinde kutu dışına çıkmamı gerektiren ve artık benim için alışkanlık olmuş alanlar/faaliyetler var. Koltuk Ultracast’ın rezin elemanı ile takas edildi.  Gösterge tablosu ise Kont Eduard’tan temin edildi.

Kokpit elemanlarının boyanması ve takılmasının ardından gövde hızlıca birleştirildi. Bunu kanatlar ve yatay dengeleyiciler aynı süratle takip etti. Ehh birkaç ufak rötuşun ardından gövdemiz boyanmayı arzular kıvama gelebildi.

 Alt yüzeyler “Neutral grey”, üst yüzeyler ise “olive drab” rengine boyandılar. Beyaz bantlarda ise maskeleme yardımıyla Tamiya’nın pek fena meşhur beyaz akriliği kullanıldı. Hala “neden beyaz bantlar var?” diyenler çıkabilir. Sakin bir halet i ruhiye içerisinde açıklamakta bir mahsur göremiyorum: Şöyle ki: P-51B lerin bazı açılardan bakıldığında- Bf-109 lar ile karıştırılabileceğinin/ya da karıştırıldığının anlaşılması üzerine ( ki küt kanatları buna özellikle neden oluyor olabilir) böyle bir uygulamaya geçilmiş. D-day bantları konusuna ise girmenin hiç alemi yok bence.

Modelde kullanmaktan keyif aldığım diğer kutu harici faaliyetler ise söyle sıralanabilir: 

-Ultracast P-51 B/C Flaplar : İnik haldeyken barındırdıkları hata nedeniyle kutu elemanlarını kullanamadım yine, ama böyle de gayet mutluyuz..

-Ultracast P-51B/C egzostlar : Kutudan çıkanlardan çok daha güzeller. Emekli olana kadar kullanmaya devam etme niyetindeyim. Emekli olunca stoklardan yiyeceğim.

-Ultracast “Mustang Hamilton Standard Cuffed”  Pervane : Yan yana konduğunda oldukça fark olduğu görülüyor. İnanmayan deneyebilir.

-Ultracast “P-51 Diamond tread” ana iniş takımı tekerlekleri : Bunlar da hep hoşuma gitmiştir. Söylenip durmayın siz de kullanın derim.

-Squadron Malcolm Hood vakum kanopi : Başka seçenek yok eğer kanopiyi açık

yapacaksanız.

-Quickboost nişangah.

Görünen o ki model yan sanayi fasonlarının istilasına uğrayarak çılgınca zenginleşmiş durumda. Kullanılan ıslak çıkartmalar Superscale firmasının 48-1064 nolu setinden alındı. Gerekli eskitme ve matlaştırma faaliyetlerinin ardından, aldım elime sapını yada mapını bilmem ne ile donatamadığımın gümüş renkli kalemini, uygulamaya koyuldum boya dökülmeleri konusunu. Kedinin kuyruğunu fazla çekiştirmeden kendime göre uygun bir doz yakalamaya çalışarak bitirdim iddiasındayım. Sonuç fena değil gibi. Beğenmeyenler –renkli Türkçe laf salatası yerine- oturup daha iyisini yapar elbet.. 

Hayırlı modeller

Tolga ÜLGÜR © Mayıs 2011