Yeterince ara verdiğimi düşünerek  periyodik F-104 hikayelerine geri dönüyorum. Mahzende pabuç kutusuna saklanmak yerine kendi orijinal kutularında beklemeyi tercih etmiş Hasegawa F-104'lerinin sabırsızlanmaya başladığını fark ettim..    Sakin kalalım ki, babunlar ürkmesin.

Bu F-104 takıntısının sebebini  bulmak için biraz gerilere gitmeli. Ortalama psikanalist yardımı olmaksızın kolayca o tıfıllık yıllarına dönmeyi mümkün kılıyor şu anki hafıza kapasitesi. O dönemde yer yer aşırı dozda maruz kaldığım  “kendi uçağını kendin yap” propagandasındaki  resimlerin yarattığı  F-104 takıntısı güncel hayatta bana 1/48 mikyaslı F-104 stoklattırmış. Umarım evin İçişleri Bakanı durumu anlamıştır.

“Nasıl olsa yapacağım ben bunların hepsini gardaş” düşüncesiyle alınarak bir kenara istiflenmiş sevimli Hasesan Starfighter’ların sayısı bir elin parmaklarını çoktan geçip fütursuzca ikinci elin tamamını işgaline yönelmişken  ve hazır gazımız da makul ve mübarek seviyelerde dingilderken, F-104'lerden birini tezgaha doğru çekerek yapmaya başlamam pek de zor olmadı. Biraz geç oldu bu itiraf için biliyorum ama, seviyorum ben bu Hasegawa F-104'lerini. (Tamiya'nın P-47 leri alınmasınlar, onların da yeri ayrıdır  )

Yapıma başlarken kafamda yine bir metal renkli F-104 yapma fikri vardı. Bu fikri pek tahrif etmeden devam etmeye niyetliydim. Bu kez kare fors yerine o zamana dek örneklerine pek de sık rastlamadığım yuvarlak forslu metal bir G yapmak istiyordum.  Tam bunlarla ilgili referans, ses kaydı vs eşelenirken Levent Başara Ankara dolaylarından hoş bir sürpriz plaseledi. Gönderdiği renkli F-104 resimlerini görünce, içlerinden birini seçmek hiç de zor olmadı.

Bunlar 1972 yılında Yunanistan’ın Larissa Hava Üssü’ndeki  “Best Hit” yarışmasına  katılan THK 191 nci Filoya ait F-104G resimleriydi. Yıl itibariyle çıplak metal üzerinde önceleri mevcut olan kare forslar kazınarak yerlerine yeni tip yuvarlak forslar uygulanmıştı. İşte tam da istediğim buydu.  Ve 12621 kuyruk numaralı F-104 ü seçerek gaz koluna abandım.

Yapıma başlamadan önce Eduard’ ın PE kokpit gösterge paneli ile CMK’ nın C2 rezin koltuğunu muhtelif ve konumuzla ilgili olmayan başka ürünler ile birlikte Hannants’ daki İngiliz abiden sipariş etmiştim.  Britanya’dan yola çıkan elemanlar elime geçer geçmez kokpit faaliyetleri ile yapıma başladım. 

Yapım esnasında üzerinde durulacak pek fazla nokta yok  Hepsi bilinen şeyler. Ve fakat sizi bilmem ama gövdenin çok uzun oluşu yapıştırma sırasında beni biraz geriyor sanki. Bu gerginliği ise bir kadeh Bourgogne Kırmızısı ile gidermek mümkün...(Onu bulamıyorsanız;  ki ben de artık pek bulamaz haldeyim bu ileri demokrat memlekette,  Öküz’ün gözüyle de Kalecik’in karasıyla da ikame etmek mümkün..)

Boyamaya Tamiya’nın siyah akriliğini astar niyetine atarak başladım. Yeterince kuruyup sıfırlandığına kanaat getirdikten sonra (bir hafta diyelim geçelim) Alclad ile gövdeyi boyamaya yöneldim. Literatürde yakinen bilindiği üzere, farklı Alclad tonları kullanarak gövdedeki  panelleri belirgin kılmaya  çalıştım. Kanatların renginde bir değişiklik yok. Hepimizin bildiği beyaz üst yüzeyler ile malum gri alt yüzeyler. Bunun için Tamiya beyazı ile Gunze grisi yeterli geldi.

Islak çıkartmalar farklı marka ve setlerden tedarik edildiler. Gövde ve kanatlardaki yuvarlak forslar ile kuyruktaki bayraklar “Turquoise” dekal  setinden temin edildiler.  Gövde ve kuyruk üzerindeki kod numaraları ise daha önce kullanılmış muhtelif setlerden alındılar.  Bakım işaretlerinin bir kısmı kutudan çıkan elemanlar olup bir kısmı ise  paralel yedek kutusundan temin edildiler.

Son olarak pitot tüpüne müdahale ettim. Kutu elemanı olacak gibi değil benim için. Polonya eşrafından “Master Model” in metal ürünü ile takas ederek modeli bitirdim ve camlı ama ahşap dolapta dinlenmeye gönderdim.

Hayırlı modeller.

Şubat başı 2014

Tolga ÜLGÜR